Ο δικομματισμός (προϊόν ενισχυμένης αναλογικής) υποχρέωνε σε κόμματα μεγάλα, ευρύχωρα και πολυσυλλεκτικά. Ετσι, οι ιδεολογικές τάσεις και αντιθέσεις συνθέτονταν και λειαίνονταν αναγκαστικά στο εσωτερικό των κομμάτων, χωρίς να αποσταθεροποιούν τη χώρα. Η απλή αναλογική οδηγεί στην πολιτική ρευστοποίηση, σε κομματικές πολυδιασπάσεις, που συχνά ευνοούν τους ακραίους, τους διεφθαρμένους, τους λαϊκιστές. Κάθε βουλευτής αποκτά υπέρμετρη εξουσία να πιέζει, να εκβιάζει, να αποστατεί. Η πολιτική διαδικασία εκφυλίζεται σε ένα ατέλειωτο πολιτικό αλισβερίσι, τα κόμματα καθίστανται σημαίες ευκαιρίας. Και η ρευστότητα της απλής αναλογικής είναι ο παράδεισος των εξωθεσμικών συμφερόντων, μιντιαρχών και λοιπόν «παραγόντων». Και διάφορων μικρομέγαλων «αρχηγών» (του 3% ή του 0,3%) που ράβουν για τον εαυτό τους κοστούμι ρυθμιστή με τα κουρέλια της κατεστραμμένης πολιτικής αξιοπιστίας της χώρας.
«Το Βέλγιο έμεινε χωρίς κυβέρνηση για 1,5 χρόνο», αντιτείνει ένας υπουργός. Ομως το Βέλγιο ως ομοσπονδία έχει δομές διακυβέρνησης που λειτουργούν αυτόνομα στα χαμηλότερα επίπεδα. Στην Ελλάδα ακόμα κι οι πιο ασήμαντες λειτουργίες του κράτους χρειάζονται υπουργικές αποφάσεις για να διεκπεραιωθούν. H Ιταλία, από την άλλη, πέρασε 45 χρόνια μεταπολεμικής αστάθειας μέχρι να καταφέρει να αλλάξει την απλή αναλογική, που είχε οδηγήσει σε κυβερνήσεις μέσης διάρκειας 9 μηνών. Η Βουλή της ήταν θίασος ποικιλιών και η χώρα όδευε από κρίση σε κρίση. Κι η Ιταλία (αντίθετα με μας) διέθετε πάντα ισχυρούς κρατικούς θεσμούς.
Δυστυχώς, ο εκλογικός νόμος της κυβέρνησης δεν περιορίζεται καν στη δολιότητα της απλής αναλογικής. 427.000 παραγωγικοί Ελληνες έχουν μεταναστεύσει από ανάγκη για να βρουν δουλειά στο εξωτερικό, οι περισσότεροι προσδοκώντας να επιστρέψουν. Η κυβέρνηση τους αρνείται το δικαίωμα ψήφου, απορρίπτοντας τις πιέσεις της αντιπολίτευσης και συλλογικών πρωτοβουλιών όπως το αξιόλογο Brain Gain.
Προφανώς αντιλαμβάνεται ότι οι άνθρωποι που ξενιτεύτηκαν για μια καλύτερη ζωή ή για να θρέψουν τις οικογένειές τους έχουν ελάχιστη συμπάθεια στους τακτικισμούς των αιώνιων φοιτητοσυνδικαλιστών που σήμερα κυβερνούν τη χώρα. Εισηγείται όμως η κυβέρνηση ψήφο στα 17 (δηλαδή στα 16), αποβλέποντας προφανώς στις εύπλαστες μαθητικές πελατείες, εκμαυλίσιμες με υποσχέσεις κατάργησης της μισητής αριστείας και ελεύθερης εισαγωγής στα πανεπιστήμια.
Στα πολιτικά εγχειρίδια υπάρχει ως κατηγορία ο πολιτικός κυνισμός. Και έπειτα, ως εξαιρετική περίπτωση, συναντάται η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Πηγή: Καθημερινή της Κυριακής