Θετικά θα πρέπει να τοποθετηθεί η Ελλάδα και στην πρόταση για δημιουργία ευρωπαϊκής συνοριοφυλακής. Ξενίζει, βεβαίως, η επιμονή στην ανάπτυξη χωρίς την υποχρεωτική συναίνεση κρατών-μελών (Κ-Μ), κάτι που δεν θα γίνει εύκολα αποδεκτό από πολλά Κ-Μ, καθώς μπορεί να δημιουργήσει προηγούμενο και για άλλους τομείς. Πέραν αυτών, όμως, έχει αρχίσει να επικρατεί στην Ευρώπη η λογική μετατόπισης της ευθύνης στους ώμους άλλων (και η Ελλάδα αποτελεί, δυστυχώς, συχνά τον αποδιοπομπαίο τράγο) και ελλοχεύει ο κίνδυνος δυσανάλογης επιβάρυνσης της χώρας μας. Για την αποτροπή αυτού του κινδύνου απαιτείται άμεση κινητοποίηση στους ακόλουθους άξονες: (1) Εντονη διπλωματική κινητοποίηση σε όλα τα επίπεδα, σε συνδυασμό με μια έξυπνη επικοινωνιακή πολιτική, με έμφαση στην ανάληψη δεσμεύσεων από ευρωπαϊκής πλευράς για τα επίπεδα επαναπατρισμού, καθώς και τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η Τουρκία. (2) Οργανωμένη προσπάθεια άμεσης εκταμίευσης πόρων και ανάπτυξης υποδομών για την υποδοχή και την προσωρινή διαμονή ικανού αριθμού μεταναστών που δεν δικαιούνται άσυλο. Θα πρέπει να αξιοποιηθούν παλαιά στρατόπεδα και να κοστολογηθεί πλήρως η επιβάρυνση για την ελληνική οικονομία, με στόχο την υποβολή αιτημάτων αποζημίωσης από την Ε.Ε. Θα πρέπει να δοθούν κίνητρα για τις τοπικές κοινωνίες (θέσεις εργασίας), ενώ θα πρέπει να τεθεί σαφώς το ερώτημα αν θα βρεθεί σε καλύτερη θέση π.χ. η Κως, χωρίς σύστημα οργανωμένης υποδοχής και διαχείρισης μεταναστών.Οσο επιτυχημένες και αν είναι οι ανωτέρω προσπάθειες, το φαινόμενο δυστυχώς δεν θα είναι παροδικό, καθώς δύσκολα θα καταστεί δυνατός ο επαναπατρισμός όλων των μεταναστών. Θα πρέπει, παράλληλα, να ετοιμαστεί μια πολιτική ένταξης περιορισμένου αριθμού μεταναστών (στη βάση συγκεκριμένων χαρακτηριστικών/κριτηρίων), με στόχο την αποφυγή κοινωνικών εντάσεων, την πρόληψη ριζοσπαστικοποίησης, αλλά και τη μεγιστοποίηση δημογραφικών και οικονομικών οφελών.
Πηγή: Καθημερινή